verantwoordelijkheid over jou leven

Verantwoordelijkheid nemen over jou eigen leven.

Dit was een van de eerste dingen die mijn behandelaar aan mijn vertelde. Heel eerlijk, Ik begreep er niks van.

Ik was toch zelf naar de therapie gegaan, ik werkte toch, ik probeerde toch iets van mijn leven te maken?

Ik vroeg mijn behandelaar wat het precies betekende, maar dat wilde ze niet uitleggen. Ze zei "ga eerst zelf maar ontdekken wat het kan betekenen" Dat deed ik braaf, maar ik werd er niet heel veel wijzer van.

Na een aantal weken heb ik nogmaals gevraagd wat het precies betekende. Ik wilde immers beter worden, ik wilde af van de angst de onrust, de somberheid. Mijn behandelaar nam dit keer de tijd en vertelde mij, wat het volgens haar betekende. Ik zal het in mijn eigen woorden proberen uit te leggen.

Voor de meeste mensen is het namelijk iets wat automatisch gebeurt, of ze hebben het niet, maar hebben er ook geen last van. Maar mensen met psygische aandoeningen, zoals trauma's angststoornissen depressie en burnout klachten hebben vaak een ding gemeen.

En dat is het hebben van een groot eigen aandeel.

Neem nou iemand die altijd klaagt zich alleen te voelen en of somber te zijn. De meeste mensen zullen als eerst denken, oh wat zielig en vervelend. Maar veel minder mensen zouden zeggen. Nou, doe er dan wat aan.

En toch is dat laatste wat vaak ontbreekt, mensen vergeten dat het moeite en energie kost om te leven, om contacten te onderhouden, om gezond te leven en fit te zijn. Dit gaat niet vanzelf, juist in de huidige maatschappij steeds minder. We hoeven steeds minder zelf te doen.

Echt contact hoeven we niet een meer aan te gaan. Zelfs de boodschappen worden aan de deur gebracht. Dit allemaal ten kosten van ons contact met andere mensen.

In zo een geval zou je dus zeggen, iemand heeft een groot eigen aandeel in zijn of haar eigen eenzaamheid en tevens zou deze persoon verantwoordelijkheid moeten gaan nemen over zijn of haar leven.

Niemand anders zal dit voor jou doen. Neem nu als voorbeeld. Je hebt een lange dag op je werk gehad, je komt laat thuis, besteld een pizza, je besluit niet te gaan sporten maar heel de avond op de bankt te liggen. Nu klinkt dit best als een fijne avond, en het moet ook kunnen.

vergeet alleen niet dat er een moment gaat komen waarop je moe blijft door onvoldoende te bewegen en gezond te eten, dit zal geleidelijk gaan. Maar eenmaal op het punt dat andere het ook gaan merken, zeg je waarschijnlijk tegen iedereen en vooral jezelf, ik heb weinig tijd, werk vraagt veel, ik ga binnenkort wel weer sporten etc. Dit is ook een over duidelijk teken dat je verantwoordelijkheid moet nemen over je eigen leven, het is anders een neerwaartse spiraal, waar moeilijk uit te komen is.

Maar niet alleen grote dagelijkse dingen komen aan bod in dit onderwerp.

Neem nu een situatie die wat minder voor de hand liggend is. Ik maak het nu even persoonlijk, omdat ik er in dit geval ben ingetrapt.

Ik was een jaar of 16 toen ik met een klasgenootjes van mij het bed in dook, voor het eerst. Zij had eigenlijk een vriendje, maar ik was gek op haar, heel erg gek en zij blijkbaar ook op mij. Wij gingen elkaar vaker zien, er werden dingen over de toekomst uitgesproken. Het was mijn eerste liefde.

Helaas na een half jaar heen en weren kwam het uit, door mijn schuld. Zijn was boos op mij, haar vriend uiteraard ook en ik was mijn eerste liefde kwijt.

Ik was intens verdrietig, ik wist er niet mee om te gaan, het deed mij pijn. Jaren later kwam ik dus in therapie en uiteraard kwam dit verhaal aan bod.

Ik vertelde dat ik mij gebruikt voelde, omdat zij vaker vertelde met mij verder te willen gaan, maar uiteindelijk deed ze het niet. Telkens als ik er een punt achter zetten kwam ze toch weer terug, omdat ze mij miste.

Tijdens de therapie moest ik weer huilen, jaren nadat het gebeurt was.

ik verwachte een heleboel steun van de therapeuten en groepsgenoten. Maar niet bleek minder waar. Ik werd op de feiten gedrukt. Ze vertelde mij dat ik ook mee deed, ik liet haar telkens weer terug komen, ik koos er voor om door te gaan, ik koos niet voor eerlijkheid maar deed gewoon mee aan vreemdgaan. Natuurlijk, ik was 16, dus ik wil niet overkomen alsof dit het einde van de wereld was, maar eerlijk is eerlijk, het voelde toen wel zo voor mij.

Precies nadat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt, was mijn liefdesverdriet, wat er nog van over was, helemaal weg. Het voelde vreemd, maar o goed. Ik had een veel groter aandeel dan ik ooit had gedacht, ik was geen slachtoffer meer, maar ik kon de verantwoordelijkheid dragen en voelen en het beste, ik kon door met mijn leven.

Hopelijk doet dit verhaal je aan het denken zetten.

Mijn tip, houd dagelijks bij wat je meemaakt. En dan specifiek de dingen die je een boos, verdrietig of angstig gevoel geven, en ga is na of jij hier een eigen aandeel in hebt!

#angst#depressie#herstel#verantwoordelijkheid#yeswecan#aandeel#stress#liefdesverdriet#gebrokenhart#leven