omgaan met angst gevoelens

Angst.

Voor mij geen onbekend gevoel. Helaas, is het eerste wat ik dacht. Maar zo slecht is het niet, het is zelfs heel natuurlijk. Er is alleen een probleem. Ons angst heeft geen functie meer, of in ieder geval veel minder dan waar het oorspronkelijk voor bedoelt was. Nu ben ik bijvoorbeeld behoorlijk gespannen of angstig, omdat ik vrees dat mijn partner mij gaat verlaten.

Bestaat de kans dat mijn partner dit doet, ja. Maar om daar, zonder aanleiding zo bang voor te zijn, nee. Dat is niet nodig.

Nu zijn er ontzettend veel verschillende voorbeelden te benoemen, over mij persoonlijk of al die andere mensen op deze wereld. Maar uiteindelijk gaat het volgens mij, vooral om het feit. Hoe gaan we met de angst om?

Toen ik net te maken kreeg met ongekende angst gevoelens voelde ik mij overspoeld. Alsof ik onder stroom stond en letterlijk niks meer kon. Ik voelde mij oprecht een slachtoffer van dit gevoel. Ik kon er niks mee en iemand moest mij maar redden.

Het heeft mij uiteindelijk 2 jaar gekost om er achter te komen dat ik uiteindelijk de enige ben die controle heeft over mijn handelen. Is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ja! Maar iedereen kan het.

Voor mij en velen andere is het van belang om niet meer mee te gaan in de gevoelens van angst, maar ook de gedachtes die hier bij horen.

Ik zal voor de verduidelijking een voorbeeld noemen.

Ik heb helaas last van bindingsangst. Dit is een niet realistische angst, die totaal onnodig is. Maar het voelt zoals ik eerder al beschreef, alsof het mij opslokt. Ik sta onder stroom.

Dus toen ik afgelopen jaar voor het eerst in lange tijd een relatie probeerde aan te gaan stond ik te trillen op mijn benen. En nee, niet als een spreekwoordelijk gezegde, maar echt, trillen.

Ik sliep niet meer zat alleen maar op de bank te hopen dat het weg ging. Ook als ik even afleiding had met vrienden of als ik ging wandelen, bleef het gevoel. Wat was het vreselijk. Ik voelde mij eindelijk weer wat beter, ik stond weer positief in het leven. Moest ik weer verliefd worden. Zoals je hoort, ik sprak direct al in een soort slachtoffer rol. Ik dacht te voelen dat ik niks meer kon, genieten niet, koken niet, alle kleine dingen zoals wandelen waren obstakels geworden.

Ik had de potentiële partner verteld dat ik het niet kon in de hoop van het rot gevoel af te zijn.

Lukte dat?, denkt elk persoon met binding angst nu. Nee dat lukte niet.

Maar het had al lang niet meer te maken met de relatie. Ik had namelijk als een ware profecional mijzelf wijs gemaakt dat ik bepaalde dingen niet meer kon, ik ging er aan onder door, aan de spanning. Dat maakte ik mijzelf wijs. En dat was precies de reden dat ik opnieuw terugviel in angst patronen.

Elke keer dat ik iets niet deed, omdat ik moe was van de spanning of mij te gespannen voelde, was dat weer een bewijs aan mijzelf dat ik het ook echt niet kon.

In het kort: ik handelde naar mijn angsten en gevoelens en bevestigde mijzelf, tot het punt dat ik nier meer kon.

Voor ik het voorbeeld te lang maak. Zal ik eindigen met een voorbeeld van hoe het wel kan.

Na enige tijd ging het langzaam iets beter met mij. Dit omdat ik een rustgevende medicatie ben gaan gebruiken. Wat ik ten zeerste afraad overigens, maar daar in een andere blog meer over.

Ik ben ongeveer een half jaar later weer iemand tegen gekomen waar ik vrijwel gelijk gek op was.

Uiteraard kwamen de gevoelen van angst en onrust gelijk weer omhoog, toen ik begreep dat het wederzijds was.

Maar dit keer, deed ik het anders. Ik wilde het zo graag, ik dacht, wat heb ik te verliezen.

Ik ben het contact verder aangegaan. Ik heb eerlijk verteld waar ik last van heb en ben daarna in contact gebleven.

Oh man, wat was het zwaar. Ik heb een week lang amper geslapen. Maar ik ben door gegaan. Tegen al mijn gedachtes in. Ik ben in deze periode aan de slag gegaan in een houtwerkplaats en ging elke dag. Ik sporten 4 keer per week en wandelede elke dag. Dit was zwaar. Maar nu vertelde ik mijzelf indirect. Die angst is niet nodig, kijk maar. Ik doe alles wat ik zou doen als ik mijn prima zou voelen.

En het werkte, na een week begon ik wat meer rust te voelen. En dat was een bevestiging dat ik het wel kon en dat ging als een stijgende lijn omhoog.

Natuurlijk zijn er daarna mindere dagen geweest. Heb ik getwijfeld, voelde ik mij soms verlamt van angst, maar elke keer trok ik mijzelf van de bank en ben ik gaan wandelen, koken, sporten, lezen of een andere activiteit, dan denken. Want al dat denken bracht mij nergens, dan terug bij de angst.

Ik ben nu meer dan een jaar verder, en ervaar nog steeds wel eens deze angst, op liefdes gebied. Maar het wordt nog steeds beter (minder) met de tijd.

Dit is een voorbeeld, van het omgaan met angst, maar eigenlijk kan ik zeggen, dat ik uit eigen ervaring heb geleerd, dat angst of spanning of stress allemaal hetzelfde is. En dat het in bijna elk geval een keuze is hoe je hier mee omgaat. Sta je op, of blijf je zitten hopen.

Mijn berichteninhoud