medicatie slikken of niet?

Wanneer u last heeft van mentale problemen zoals: depressie of angst, Klinkt het aanlokkelijk om medicatie te gaan slikken toch?

Snel van je probleem af, weinig moeite doen. Of toch gevaarlijk en onbewezen?

Zo heb ik 4 jaar geleden mijn eerste depressie/angstoornis meegemaakt. Ik was doodsbang, had geen idee hoe ik er uit moest komen en echte hulp was er niet. Ik stond via de huisarts wel aangemeld bij de GGZ, maar helaas ben ik daar eerst meerdere keren weggestuurd.......

Toen het eenmaal erger werd en ik echt niet wist wat ik moest doen, kreeg ik lorazepam voorgeschreven. Ik kreeg het mee, zonder waarschuwing of enig vooruitzicht op mogelijke behandeling. Na 2 maanden gebruik ben ik opnieuw in gesprek gegaan met een psychiater. Hij gaf mij destijds aan dat de medicatie verslavend was en dat ik hier mee moest stoppen.

Prima dacht ik, ik merkte het effect toch niet echt. Dus ben ik gaan afbouwen en uiteindelijk helemaal gestopt. Toen begon de ellende pas echt. Eigenlijk waren mijn problemen toen ineens 10 keer zo erg. En na een week kreeg ik toch weer lorazepam mee.

Ik was zo gewend geraakt, dat ik niet meer zonder kon en verlangde naar hoe ik mij voelde voor ik begonnen was met de medicatie. Ja zo erg was het om er afhankelijk van te zijn.

Helaas ging het na het herstarten van de lorazepam nog slechter, ik kreeg meer en meer mee, zodat ik niet in crisis zou raken. Want helaas, er was nog steeds geen hulp, in de vorm van een therapie.

Was ik er maar nooit aan begonnen dacht ik. Maar helaas had dat geen zin meer. Ik heb mij laten opnemen, omdat ik inmiddels depressief was geraakt.

Onthoud, ik was nooit depressief, ik had last van spanning. Maar nu was ik verslaafd, had ik last van spanning en was ik depressief.

Helaas was ik te goed van vertrouwen en heb ik er voor gekozen om tijdens mijn opname antidepressiva gaan gebruiken. Ik geloofde nog steeds in de woorden van de GGZ en wilde zo graag verder leven, maar ik wist niet hoe.

In de hierop volgende maanden ben ik door 6 verschillende antidepressiva gegaan. Na elke nieuwe pil werd ik eigenlijk zieker en zieker, tot ik geen vet meer aan mijn botten had, en het leven echt niet meer zag zitten.

Na die 6 maanden is er langzaam een lichtje gaan branden. Ik was de enige die mijzelf kon helpen. Ik ben vanuit de opnamen gaan sporten, ik stapte uit bed en ben het leven wat meer aangegaan. Op de momenten dat het zwaar was, ben ik het gaan leren accepteren. Hierdoor kreeg ik een soort vertrouwen dat het vanzelf weer wegtrok.

jammer genoeg kon ik maar een gedeelte lorazepam afbouwen, want elke keer als het einde naderde kwamen de klachten weer 10 keer zo hard terug.

Ongeveer 2 jaar in totaal verder, ben ik een behandeling aangegaan bij Yes We Can Clinnics. De beste keuze ooit! Ik heb daar intern, 10 weken lang gestreden en ben er uiteindelijk zonder lorazepam naar buiten gegaan. Vol goede moed!

Ik ben nu grotendeels medicatie vrij en het gaat een stuk beter.

Uiteindelijk is iedereen zelf verantwoordelijk voor het innemen van een pil. En ja, voor sommige mensen kan een antidepressiva werken.

Helaas, uit eigen ervaring en die van mensen om mij heen, is het een ellendig lange strijd, zoekende naar de juiste pil. En als hij dan werkt is er een grote kans dat dat niet voor lang is.

Van benzodiazepinen zoals lorazepam zou ik persoonlijk ten aller tijden afblijven. Ik durf te zeggen dat het net zo erg, al dan niet erger is dan de meeste harddrugs. Het is verslavend en wordt veel te makkelijk voorgeschreven. En het gevaarlijkste is, het is geen drugsdealer die het geeft, maar iemand waar je van verwacht dat degene de juiste keuzes maakt, wanneer jij het even niet meer weet.

Ik ben er op de harde manier achter gekomen dat medicatie voor mentale problemen je alleen maar verder van huis brengt. Uiteindelijk ben jij zelf verantwoordelijk voor je herstel. Neem je de pil. Of kom je in actie, daag jij jezelf uit. Ben en maak jij jezelf een slachtoffer wat niet te redden valt, of stap je daar uit?

De keuze is altijd aan jezelf.

Mijn berichteninhoud